|తలంపు||

మౌనంగా నా శ్వాసల శబ్ధాలు వినపడనంతగా
నైరాశ్యపు ఊబిలో కూరుకు పోతాను
ఆలోచనల మధ్య ఓ ఆత్మ సంచరిస్తూ వుంటుంది
స్పర్శలు దూరమైనా
గురుతులు గుండెను తట్టి లేపుతుంటాయి
చుట్టూ మనుష్యుల సంచారం వున్నా
ఒంటరి తనాన్ని ఏలుతుంటాను

కాస్త హాయి కావాలనో
నిర్వేదాన్ని వెల్లడించడం కోసమో
సముద్రపు తోడు కావాలనిపిస్తుంది
ఊప్పునీటి కంటి చెమ్మను
కడిలి తడిలో కలిపేయాలనిపిస్తుంది
కాసేపలా ఇసుకపై వాలతాను
చుట్టూ పరికించాలని కూడా అనిపించదు
ఏదో నిర్లిప్తత

తీరాన్ని తడిపే ప్రయత్నంలో
కెరటాలు పోటీ పడుతూనే వుంటాయ్
ఒక్కసారి ప్రక్కకు చూస్తే
వయసు తేడాలేని తనువులు ఎన్నో
అలల ఊయలలు ఊగుతుంటాయ్
వాళ్ళ ఆనందాలు నాకేమీ అనిపించవు
విరక్తిగా ఓ నవ్వును కూడా వెల్లడించలేక పోతాను
నన్ను మాత్రం జ్ఞాపకాలు సుడిగుండంలో చుట్టేస్తూ వుంటాయ్
తడి ఇసుకలోనే గీతలు గీస్తూ
అంతరంగాన్ని తడుముకుంటూ
నిరాశా,నిర్వేదం, నిశీధులతో తర్జన భర్జన పడుతూ
మాటేసిన మౌనాలతో మాటాడుకుంటూ వుంటాను

మరో గెలుపు దొరకని ఓటమిని అంగీకరించ లేక పోతుంటాను
మనసు విజయకాంక్షను ఆకాంక్షిస్తూనే వుంటుంది
పునర్జన్మలో ప్రాప్తిస్తుందేమోనని
నిట్టూర్పుల తడిలో తడుస్తూ వుంటాను
నిస్పృహను అలవాటు చేసుకున్నానేమో
నాలోని నాకే సర్ధి చెప్పుకుంటాను

అయినా..
బాధ్యతలేవో వెన్ను తట్టి నపుడు
కొత్త ప్రపంచం కావాలని
ముందరి నడకలైనా సాఫీగా సాగాలని
యోచననో మునిగి పోతాను....!!

......వాణి,